108. həmişə bu başlığı görüb yan keçirdim, axır bugün, necə deyərlər özümdə qüvvə tapıb bu haqda yazmağı qərarlaşdırdım. əslində, bir xeyli belə xatirələr var, amma bu nədənsə ağlıma ilişib qalıb və məhz, bunu danışmaq istəyirəm. elə isə getdik.

balacayam, hardasa 10-11 yaşım olar, ya yox. soyuq qış günlərindən biridi, ayın tarixi 31 dekabrı göstərir. evdə atam yoxdu. yemək bişirmək lazımdı, amma qaz gəlmir. lənət sənə kor şeytan, tərslikdən propan balonda da qaz qutarıb və bunu doldurmağa aparmaq lazımdı. əlbəttə, məndən başqa kimsə gedə bilməyəcəyinə görə mən getməliyəm. propan doldurmaq üçün məntəqə uzaqdadı, avtobusla getmək lazımdı. propan dolu olanda güclə daşıyıram, yüngül olanda isə elə zənn edirəm ki, məndən daha güclüsü yoxdu. nəysə, evdən çıxdım, getdim düşdüm qazdoldurma məntəqəsinin qabağında. yağış da yağıb, bakını da özünüz bilirsiniz də, hər tərəf palçıqdı. güclə-bəlayla 4 cərgəlik yolu qorxa-qorxa keçmişəm. görürəm xeyli adam durub, mən də keçdim dayandım sırada. gözlə ki gözləyəsən, yağış da gah yağır, gah dayanır. yer bütün sudur, ayaqlarım islanmağa başlayıb, soyuq yavaş-yavaş iliyimə işləyir. insanların sırası isə azalmır, elə bil təkcə qazdoldurma məntəqəsində həmrəylik günü keçirdirik. yarım saat qırx dəqiqədən sonra 10 nəfər qalmışdı qabağımda, reski bir ortayaşlı kişi başladı mənimlə danışmağa. mən də başa düşmürəm bu nə danışır, qulaq asmıram. sonra üzümü çevirdim, sən demə kişi mənə deyirmiş ki, sən nə vaxtdan burdasan? sırasız gəlib girmisən. mən də gözlərimi zilləmişəm, heçnə başa düşmürəm. kişi deyir ki, gəlib dayananda demək lazımdır ki, axırıncı kimdirsə ondan sonra mənəm. mən indi bilmirəm nə edim, bu qədər vaxt gözləmişəm. axırda başqa bir kişi bu birinə dedi ki, uşaqdı da, bilməyib, bayaqdan gözləyir. yaxşı sıyrıldım, biraz daha gözlədikdən sonra doldurub ordan uzaqlaşdım. yolda gələn avtobuslar da balacayam, pul vermirəm deyə saxlamır. oturub dua edirəm ki, kimsə də gəlib məniynən dayansın, o əl eləsin, mən minim. yenə 30-40 dəqiqədən avtobusun biri saxladı. nəyi var islanmışdım, ayaqlarım yaş idi, lakin avtobusdan düşüb evə gedəndə özümü böyük bir qələbə qazanmış sərkərdə kimi hiss edirdim. o vaxtdan bəri həmişə hardasa gözləyirəmsə, kişinin dediyi sözləri deyirəm. tanımadığım digər kişi olmasaydı mən nə vaxta qədər gözləməli olardım bir allah bilir. həmin yeni il axşamı mənim yaşadığım ən kədərli və stressli axşamlardan biri oldu. amma nəhayət evdə yemək bişəndə özümü yaxşı hiss etdim və duyduğum kədər, əzginlik bir balaca da olsa azaldı.